Door de geleding van de bouwmassa en het materiaalgebruik, wordt de kerk als het ware vervlochten met zijn omgeving. Het oplopende gebouw vindt zijn apotheose in de boven het water zwevende en van lichtgrijze leien voorziene gevelvlak. De plattegrond neemt de twee richtingen van het bouwterrein in zich op. Door de wijze waarop het daglicht binnenvalt wordt in het kerkinterieur een sacrale sfeer opgeroepen. Bovenlichten tussen de gebogen daken zorgen voor een cumulatie van de hoeveelheid daglicht op de achterwand van het liturgisch centrum. Hier biedt een hooggeplaatst raam uitzicht op een rij hoge bomen aan de overzijde van het water.
